W okresie reformacji kościół w Nowogrodzie został zamieniony na zbór kalwiński. Prawdopodobnie, kiedy kościół powrócił ponownie do użytkowania przez katolików, został spalony przez innowierców. Wobec powyższego wydarzenia w 1598 roku Piotr Czerny z Witowic, właściciel Zawieprzyc, postanowił zbudować nowy drewniany kościół w Kijanach.

8 stycznia 1599 roku kardynał Jerzy Radziwiłł aktem erekcyjnym powołał nową parafię pod wezwaniem świętej Anny w Kijanach.

Suchekomnaty Miączyński, wojewoda wołyński i właściciel Zawieprzyc, udając się u boku króla Jana III Sobieskiego na odsiecz wiedeńską, złożył śluby przed obrazem Matki Bożej w Kijanach, że jeżeli szczęśliwie powróci z wyprawy, to w miejsce drewnianego kościoła, wybuduje nowy, murowany. Tak też się stało. Wkrótce budowa została rozpoczęta i trwała przez 37 lat. Kościół został ukończony w 1723 roku. Konsekracji kościoła dokonał sufragan krakowski ks. bp Michał Kunicki 12 października 1745 roku.

W roku 1911 staraniem księdza Ignacego Jaworowskiego kościół został rozbudowany na planie krzyża w stylu barokowym. Dwukrotnie wydłużono główną nawę i zakończono ją na frontonie wysoką - stylową wieżą. Obok kościoła ks. Jaworowski wybudował także stylową dzwonnicę w kształcie łuku triumfalnego, w której umieszczono 2 dzwony (jeden konsekrowany przez bp. Piotra Kałwę w 1952 roku, a drugi przez ks. W. Szczepanika w 1962 roku).

W roku 1926 kościół był restaurowany. Zniszczony w czasie II wojny światowej (w 1939 roku spalony dach i wieża kościelna), został po wojnie ponownie odrestaurowany. Prace zakończono w 1958 roku.

Od 1988 roku dalej przeprowadzane są gruntowne prace konserwatorskie nad przywróceniem dawnej świetności ołtarzom i kościołowi przez ks. proboszcza Lucjana Marcinkowskiego.

Dawny cmentarz przykościelny jest otoczony murem pochodzącym z XVIII wieku.

▲ do góry

Kościół jest murowany z cegły, jednonawowy. Wystrój kościoła ma przewagę późnego baroku. Przy prezbiterium znajduje się zakrystia, przy nawie dwie kaplice wybudowane wraz z kościołem, nad nawą mała wieżyczka, a na frontonie duża wieża z kruchtą w przyziemiu (całość z 1911 roku). Ołtarz główny, ambona, chrzcielnica i dwa ołtarze boczne są rokokowe (II połowa XVIII wieku). Wszystkie ołtarze drewniane są z murowanymi mensami. W ołtarzu głównym mieści się obraz Matki Bożej Szkaplerznej z końca XVI lub początku XVII wieku (sukienka z blachy srebrnej, dwie korony srebrne, pozłacane). W zwieńczeniu ołtarza obraz świętej Anny Samotrzeć z XVIII wieku. Po prawej stronie nawy znajduje się ołtarz z obrazem św. Antoniego z XVIII wieku, a na zasuwie obraz św. Mikołaja. W ołtarzu bocznym po lewej stronie umieszczony jest obraz św. Kajetana, a na zasuwie obraz św. Kazimierza. Ponadto dwa ołtarze boczne w kaplicach: w prawej z obrazem św. Anny z XIX wieku, a w lewej z dużą rzeźbą Pana Jezusa na krzyżu z XIX wieku. W nawie znajdują się ławki dębowe oraz 3 ławki kolatorskie z XVIII wieku. Na chórze zainstalowane są 12-głosowe organy. W zakrystii przechowywane są zabytkowe ornaty i 2 kielichy oraz komoda z XVIII wieku.

▲ do góry

Atanazy Miączyński urodzony w 1639 roku w Zawieprzycach, jest jednym z typowych przykładów kariery człowieka wywodzącego się z niezamożnej szlachty, który doszedł do wysokich godności i urzędów państwowych w dawnej Polsce.

Był rzadkim przypadkiem wierności najpierw królowi Janowi III Sobieskiemu, a później po jego śmierci Augustowi II. Piastując wysokie urzędy państwowe miał wpływ na politykę państwa i jego sferę militarną.

Atanazy wychował się w domu rodzinnym w Zawieprzycach razem z rodzeństwem - siostrami: Anną, Zofią i Petronelą oraz braćmi: Stanisławem i Andrzejem. We wczesnym dzieciństwie wychowaniem jego zajmowała się matka i sędziwa babka. Atanazy Miączyński wzrastał w czasach ostrych walk z Kozakami, Tatarami, Szwedami i Rosją. Był to również okres walk o tron polski. W 1673 roku został ranny w walce pod Chocimiem. Wyprawa chocimska otworzyła przed hetmanem Janem Sobieskim drogę do korony królewskiej, a przed Atanazym Miączyńskim, którego męstwo i zdolności wojskowe poznał Sobieski - drogę do sławy i zaszczytów, jakie zaczęły na niego spadać. 21 maja 1674 roku podpisał elekcję króla Jana III Sobieskiego z województwa lubelskiego. Król Jan III Sobieski po wstąpieniu na tron - tego samego dnia powołał Atanazego Miączyńskiego do swego najbliższego otoczenia, jako pierwszego dworzanina. Rok 1676 to również rok koronacji króla, na której był obecny Atanazy Miączyński - wierny przyjaciel domu. 16 lipca 1683 roku przybył do Warszawy posłaniec od cesarza Leopolda I z wiadomością o ucieczce cesarza z Wiednia i o zbliżającej się 150 000 armii tureckiej do stolicy Austrii.

Atanazy Miączyński własnym kosztem wystawił chorągiew pancerną. Przed wyruszeniem na wyprawę w 1683 roku, Atanazy Miączyński mieszkający w Zawieprzycach, udał się z rodziną do kościoła w pobliskich Kijanach i tam złożył uroczyste śluby, że jeżeli z wyprawy szczęśliwie powróci, to w miejsce drewnianego kościółka wystawi kościół murowany i obraz Matki Bożej przeniesie z kaplicy wielkiej wdzięczności do wielkiego ołtarza.

Faktyczne rozpoczęcie wyprawy odsieczowej miało miejsce 15 sierpnia 1683 roku, gdy król dosiadł konia i powierzył dowództwo nad wojskami kasztelanowi krakowskiemu Andrzejowi Potockiemu, a w ich składzie znajdował się 12 pułk Atanazego Miączyńskiego - starosty łuckiego. Droga wiodła przez Częstochowę, gdzie widzimy Atanazego na Mszy św. na Jasnej Górze. Podczas kampanii większość czasu spędził u boku króla, śpiąc nawet w jego namiocie. Pułk pancerny pod wodzą Atanazego Miączyńskiego, który znajdował się na prawym skrzydle wojsk pod dowództwem hetmana Jabłonowskiego wziął udział w ostatecznym szturmie na wojska tureckie, który zadecydował o zwycięstwie. Klęska wojsk tureckich była całkowita, zapanował chaos, zamęt, a nawet powstała panika w obozie tureckim. Turcy pozostawili dymiące pieczenie na rożnach i gorące potrawy w kotłach.

18 września zawrócił Atanazy u boku króla Jana III Sobieskiego na wschód w kierunku Bratysławy. W czasie powrotu z wyprawy wiedeńskiej Atanazemu przydarzył się przykry wypadek. Otóż przy przekraczaniu Dunajca stracił 2 wozy wyładowane skarbami: wiele złota, naczyń, zbroi, wiele biżuterii, własny sygnet rodowy oraz nad czym najbardziej ubolewał dyplom cesarza Leopolda I na tytuł hrabiowski. Po wyprawie wiedeńskiej król Jan III Sobieski mianował go łowczym wielkim koronnym po Jerzym Fredrze.

Po powrocie do rodzinnej miejscowości Zawieprzyce, wypełnił śluby złożone przed wizerunkiem Matki Bożej Kijańskiej rozpoczynając budowę kościoła murowanego. W swej rezydencji w Maciejowie na Wołyniu finansuje budowę dwóch kościołów i szpitala na 12 chorych, dla swych wiernych, a rannych towarzyszy walk.

W hołdzie zwycięzcy spod Wiednia Jan Matejko namalował obraz „Sobieski pod Wiedniem”. Na obrazie tym widoczna jest również postać starosty łuckiego, pułkownika Atanazego Miączyńskiego w futrzanej czapce na głowie, stojącego obok hetmana Jabłonowskiego ubranego w rycerską zbroję z szyszakiem zdobionym piórami. Obraz ten znajduje się w Rzymie w muzeum Watykańskim przy Bazylice św. Piotra.

Atanazy w 6 lat po wyprawie wiedeńskiej został mianowany przez króla podskarbim nadwornym koronnym po Michale Rzewuskim. Dzięki temu otrzymał możliwość bliższego i bardziej częstego kontaktu z królem zarządzając jego skarbem. Stanowisko podskarbiego było dożywotnie, kontrolowane przez Sejm. Mając 51 lat poślubił Helenę Łuszkowską. 17 czerwca 1696 roku był przy śmierci króla Jana III Sobieskiego. Uchwałą sejmu odbytego po śmierci króla Atanazy Miączyński został przydzielony do komisji rezydującej w Warszawie, która miała pilnować ładu i porządku w kraju, aż do wyboru nowego króla. Został nim Sas Fryderyk August I, który przybrał imię Augusta II. Jego koronacja miała miejsce 15 września 1697 roku. Król August mając respekt dla zasług Atanazego Miączyńskiego podskarbiego nadwornego i chcąc zachęcić go do dalszych usług dla Rzeczypospolitej i króla, obdarzył go dożywotnią pensją w wysokości 6000 złotych polskich wypłacanych na św. Jana każdego roku. Atanazy szybko znalazł nowego chlebodawcę. W 1713 roku mianowany został wojewodą wołyńskim, w tym też roku zrzekł się urzędu podskarbiego koronnego na rzecz swojego zięcia Franciszka Ossolińskiego.

Atanazy Miączyński był już 74 letnim człowiekiem zmęczonym wojowaniem, dlatego ostatnie lata swojego życia spędził w swych olbrzymich dobrach wyłączając się z życia politycznego. Umierając w marcu 1723 roku pozostawił po sobie olbrzymi majątek, który liczył 426 wiosek i 22 miasta. Majątek ten podniósł ród Miączyńskich do najznakomitszych rodów w kraju i ułatwił wchodzenie w związki małżeńskie jego potomkom z pierwszorzędnymi rodami w Rzeczypospolitej. Córka Katarzyna wyszła za mąż za Franciszka Ossolińskiego, Elżbieta za Józefa Sierakowskiego. Piotr ożenił się z Antoniną Rzewuską, Antoni poślubił Dorotę Woroniecką. Kazimierz został pułkownikiem wojsk litewskich, a Józef kanonikiem warszawskim. Umierając Atanazy liczył 84 lata. Pochowany został w miejscowym kościele w Maciejowie na Wołyniu.

Atanazy Miączyński cieszył się dużym zaufaniem szlachty, która często wybierała go posłem na Sejm. Cieszył się ogromną sympatią króla Jana III Sobieskiego, a później Augusta II. Nie żałował też grosza na fundacje kościołów czy dary dla klasztorów np. Paulinów na Jasnej Górze. W roku śmierci Atanazego ukończono budowę kościoła w Kijanach.

▲ do góry